وصف زیبای امام هادی(ع)
شهی که معنی والشمس روی انور اوست
سواد سوره والیل موئی از سر اوست
درازی شب یلدا و بوی مشک تتار
علامتی است که در گیسوی معنبر اوست
به پیش نور رخش نور آفتاب کجا
که آفتاب خجل از رخ منور اوست
به ماه نسبت رویش عین بی خردیست
مه چهارده آیینه برابر اوست
لبش چه حقه یاقوت پر زدر و گوهر
رخش چو خلد برین و دهان چو کوثر اوست
غلام درگه آن شاه عرش مقدارم
که جبرئیل امین چو غلام بر در اوست
شه ملک خدم و خسرو فرشته سپاه
که نه رواق فلک,عرصه گاه لشکر اوست
ز کهکشان فلک عارفی زمن پرسید
جواب دادم که این خط و راه معبر اوست
دهم امام که اوراست یازده معصوم
تمام جد وپدر جز یکی که مادر اوست
ولی مطلق آن حجت و خلیفه حق
که هفت کاخ مطبق رواق منظر اوست
ابوالحسن خلف متقی علی نقی
که این لقب شرف تاج و زیب افسر اوست
فدای قدر وجلالش که تا خداست خدا
لباس عزت وشوکت قبای پیکر اوست
اگر قباد واگر قیصر و اگر کسری
غلام درگهش ار نیست خاک بر سر اوست
برای ذاکر غیر از درش پناهی نیست
که خاک درگه او آبروی محشر اوست
منبع:عباس حسینی جوهری(ذاکر)
